Nasz Adam, częściej nasz Profesor, tak zawsze go nazywaliśmy. Człowiek, który był żywym uosobieniem życzliwości i prawości. Wybitny rzeźbiarz, który poświęcił swoje zdolności i długie życie młodym pokoleniom. Adam Roman był dla nas prawdziwym autorytetem. Wyróżniał się niespotykaną skromnością połączoną z głęboką wrażliwością. Nietypowy emeryt, którego czas się nie imał. Jak na prawdziwego artystę przystało tworzył do ostatnich swoich dni. Jest naszą nadzieją i przykładem, że życie artysty może być spełnione.

Żegnamy Cię Profesorze…
Przyjaciele i uczniowie…

Nota Biograficzna

Adam ROMAN ur. 20.05.1916 w Kraśniku Lubelskim. Studia na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom w 1950 roku. Dodatkowo skrócone studia na Uniwersytecie Warszawskim na Wydziale Historycznym – Instytutu Historii Sztuki – dyplom pierwszego stopnia – zawodowy w roku 1953.

Pracownik dydaktyczny Akademii Sztuk Pięknych – Wydziału Rzeźby 1950 – 1971 i Wydziału Konserwacji Dzieł Sztuki 1971- 1986 r. Od tego czasu na emeryturze.

Przewód na stopień docenta w 1972 roku, profesora nadzwyczajnego w roku 1985. Założyciel katedry Konserwacji Rzeźby kamiennej i jej kierownik . Prodziekan Wydziału 1972-1975, dziekan 1975-1978. W latach 1981-86 prowadził zajęcia z wychowania artystycznego w Wyższej Szkole pedagogicznej w Częstochowie.

Od 1950 roku bierze czynny udział w wystawach zbiorowych w kraju i zagranicą. Organizuje sześć wystaw indywidualnej twórczości rzeźbiarskiej.

Ważniejsze realizacje rzeźbiarskie: kompozycja sportowa „ Sztafeta” Stadion Dziesięciolecia w Warszawie, rok 1953-55, cykl 10-ciu portretów rzeźbiarskich Aktorów Teatru Polskiego w Warszawie 1962-1965, pomnik Papieża Jana Pawła II w Bardo Śląskim 1978-81, pomnik Józefa Chełmońskiego usytuowany w parku w Radziejowicach 1999 rok, pomnik nagrobny Jerzego Waldorffa na cmentarzu na Powązkach 2002r.